Beducht voor de macht van social media geven traditionele maatschappijen toe aan de roep om transparantie en duidelijkheid. Met andere woorden: geen `verborgen` extra kosten meer in de leasecontracten. Dan hebben we het bijvoorbeeld over afkoopboetes en de zogenaamde hercalculaties van contracten bij over- of onderschreidingen van het aantal gereden kilometers.

`De intentie van keurmerken lijkt duidelijk, de werking ervan niet.`

Het keurmerk moet de consument zekerheid geven dat er geen verborgen of extra kosten tussentijds of achteraf worden berekend. De consument zou door het keurmerk kunnen vermoeden dat de gehanteerde voorwaarden voor alle leasemaatschappijen die het keurmerk voeren, gelijk zijn. Dat is zeker niet het geval. Het kan zijn dat consumenten zich nog meer dan voorheen uitsluitend laten lokken door de laagste prijs. Dan wordt het autoleaseproduct echt een commodity, ten koste van de marge. De intentie is goed, maar nog niet goed genoeg.

Ik vraag me echter af waarom een dergelijk keurmerk niet standaard wordt gevoerd, dus ook voor contracten met bedrijven. Eerst ging de discussie vooral over de prijsstelling die b2c nogal verschilt van b2b, nu lijkt de individuele consument ook nog eens betere voorwaarden voorgeschoteld te krijgen. Maar, het huidige verdienmodel van de traditionele leasemaatschappijen is voor een groot deel gebaseerd op inkomsten uit hercalculaties, kosten voor voortijdige beëindiging en verzekerings- en schademanagement.

Als deze `extraatjes` verdwijnen, blijft er een heel ander rendement over die de huidige kostenstructuur niet langer rechtvaardigt. Ook de trends autodelen, invoering van mobiliteitsbudgetten en stijgende vraag naar flexibele contracten (verhuur) knabbelen aan de marges van leasemaatschappijen. Het is dan ook niet de vraag of, maar wanneer het huidige businessmodel van de traditionele leasemaatschappijen eindigt.

Hans Blink is zelfstandig consulent en voormalig ceo van Athlon Car Lease International. Deze column verscheen eerder in Fleet & mobility 1 2016. 

Beducht voor de macht van social media geven traditionele maatschappijen toe aan de roep om transparantie en duidelijkheid. Met andere woorden: geen `verborgen` extra kosten meer in de leasecontracten. Dan hebben we het bijvoorbeeld over afkoopboetes en de zogenaamde hercalculaties van contracten bij over- of onderschreidingen van het aantal gereden kilometers.

`De intentie van keurmerken lijkt duidelijk, de werking ervan niet.`

Het keurmerk moet de consument zekerheid geven dat er geen verborgen of extra kosten tussentijds of achteraf worden berekend. De consument zou door het keurmerk kunnen vermoeden dat de gehanteerde voorwaarden voor alle leasemaatschappijen die het keurmerk voeren, gelijk zijn. Dat is zeker niet het geval. Het kan zijn dat consumenten zich nog meer dan voorheen uitsluitend laten lokken door de laagste prijs. Dan wordt het autoleaseproduct echt een commodity, ten koste van de marge. De intentie is goed, maar nog niet goed genoeg.

Ik vraag me echter af waarom een dergelijk keurmerk niet standaard wordt gevoerd, dus ook voor contracten met bedrijven. Eerst ging de discussie vooral over de prijsstelling die b2c nogal verschilt van b2b, nu lijkt de individuele consument ook nog eens betere voorwaarden voorgeschoteld te krijgen. Maar, het huidige verdienmodel van de traditionele leasemaatschappijen is voor een groot deel gebaseerd op inkomsten uit hercalculaties, kosten voor voortijdige beëindiging en verzekerings- en schademanagement.

Als deze `extraatjes` verdwijnen, blijft er een heel ander rendement over die de huidige kostenstructuur niet langer rechtvaardigt. Ook de trends autodelen, invoering van mobiliteitsbudgetten en stijgende vraag naar flexibele contracten (verhuur) knabbelen aan de marges van leasemaatschappijen. Het is dan ook niet de vraag of, maar wanneer het huidige businessmodel van de traditionele leasemaatschappijen eindigt.

Hans Blink is zelfstandig consulent en voormalig ceo van Athlon Car Lease International. Deze column verscheen eerder in Fleet & mobility 1 2016.